|
حامیان ولایت __ خادمین امت درباره وبلاگ  آخرین مطالب
آرشیو وبلاگ صفحات وبلاگ
نویسندگان یکشنبه 93 خرداد 18 :: 9:51 صبح :: نویسنده : حاج آقا محمد رضا رنجبر
کد خبر : 1523422901511902607 تاریخ : یکشنبه 18 خرداد 1393 9:32 بازدید:13 روزنامه خندان بررسی وضعیت تیمملی در برزیل در روزنامه های کشور کم پیدا می شود و این یعنی روزنامه ها کم لبخند می‌زنند و آنها که روزنامه می‌خوانند هم به تبعیت از رسانه محبوب شان کمتر می خندند. حکمت ستون روزنامه خندان، در این است که طنز همه روزنامه های کشور را جمع کنیم و در جام جم آنلاین برسانیم به دست تان تا هر صبح، دستکم در اینترنت گردی روزانه، لبخندی روی لب تان بنشیند. جام جم: کاربر و کارگر اینترنت ـ انگشت خدمت شما هست؟ ... ـ مگه خودت انگشت نداری؟ ... ـ دارم ولی کم آوردم. می خوام تعداد کاربران اینترنت رو بشمارم! ـ آقارو!.... گذشت آن زمانی که آنسان گذشت. ظاهرا از 20 سال پیش تا الآن خواب بودی. ساعت خواب! * * * آنچه خواندید، نخوانده بگیرید!... مکالمه اش خیلی پیش پا افتاده بود. برای ما افت دارد که یکی از اطرافیانمان تا این حد ساده و پرت باشد که نداند الآن در مملکت چه خبر است و اینترنت با ملت چه کرده است. الآن حتی سرایدار عزیز مجتمع مسکونی ما هم قبل از آن که بیاید زباله های واحدها را تحویل بگیرد، نگاه می کند ببیند کدام واحدی چراغ فیسبوک یا یاهومسنجرش روشن و آنلاین است، پیام می دهد که دارم می آیم. حالا اینها همه به کنار. الآن یک آمار کاردرستی می دهم دست شما که از تعجب شاخ درآورید. حرف ما را اگر قبول ندارید، به حرف وزیر ارشاد عنایت بفرمایید که در مراسم اختتامیه هفتمین جشنواره دیجیتال در جمع خبرنگاران همیشه در صحنه گفته است: «اکنون 45 میلیون کاربر اینترنت در ایران وجود دارد که باید به تولید محتوای غنی در فضای مجازی، توجه بیشتری بشود.» عنایت فرمودید؟.... آماری که داده شده، یحتمل قرص و قایم است و با انگشت های رفیق ما هم شمرده نشده است. فلذا هرگونه القای شبهه و تشکیک در آن، محلی از اعراب ندارد. خیال کردید پس چرا برخی از صفحه کلیدهای رایانه یا گوشی های تلفن همراه، روز روشن فاقد چهار حرف معروف «پ، چ، ژ، گ» می باشند؟... طوری که گاهی برای کاربران زبان فارسی و ایرانی، به هنگام کتابت و ارسال پیامک (علی الخصوص از نوع عاطفی اش!)، حادثه ساز هم شده اند که مپرس! (یعنی خصوصی از خودشان بپرس!).... اینجا خانواده نشسته است. بسته پیشنهادی: از آنجا که حقیر دائم التحریر نیز یکی از ریزه خواران و کاربران اینترنت جهان گستر می باشد؛ لهذا بشدت احساس می کنم که باید رهنمود داد، آن هم ارزنده: 1ـ تسهیلات بیشتر: مسئولان ارتباطی، اطلاعاتی و مخابراتی بدانند و آگاه باشند که بیش از پیش بر امکانات جانبی اینترنت و در رأس همه، بر سرعت مجاز آن بیفزایند. در غیر این صورت با اعصاب 45 میلیون از 75 میلیون ایرانی بازی شده و دچار انواع افسردگی های پیشرفته می شوند که فقط بازار عزیزان روانپزشک و روان شناس را بیشتر گرم می کند؛ البته اگر خودشان مشکلی با اینترنت منزل یا محل کارشان نداشته باشند. 2ـ احتیاط لازم: عزیزان کاربر اینترنت دقت نمایند که فقط در حد همین کاربر باقی بمانند برای اینترنت و آن قدر اسیر و عبید آن نشوند که ناخواسته و در عمل تبدیل شوند به کارگر اینترنت. این خطرناک است. من هم حساس!.... ما رایانه و اینترنت را در جهت پیشرفت خود به بازی بگیریم، نه آن که زندگی خودمان توسط اینترنت و فضاهای مجازی و گاه غیرمجاز آن به بازی گرفته شود. بازی بازی، 3ـ دوری از دوری: تمامی این دم و دستگاه های ارتباطی جدید که برای اجداد ما حکم چراغ جادو برای ما را داشته است؛ به این خاطر درست شده اند که موجب نزدیکی بیشتر انسان ها به هم بشوند. شما از ته کن سولقان بتوانی با عزیز اسکیمویی در منتهی الیه سمت چپ قطب جنوب صحبت کنی. نه این در یک خانواده چهار نفره، به جای این که هر چهار نفر دور هم باشند و با هم صحبت کنند؛ هر چهار نفر، به ظاهر دور هم اما در باطن، دور از هم باشند. هر یک سرش داخل گوشی خودش و در حال چت کردن با دیگران. هر یک بتر از دیگر، شوریده و دیوانه! (بلانسبت شما و ما!) کیهان: کجاتون؟! (گفت و شنود) گفت: جرج سوروس سرمایه دار صهیونیست آمریکایی و حامی کودتاهای رنگی تاکید کرده که در کودتای نارنجی اوکراین نقش داشته و از کودتاچیان حمایت کرده است. گفت: جرج سوروس به حمایت از فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 هم افتخار می کرد ولی بعد از حماسه 9 دی و شکست فتنه، دمش را روی کولش گذاشته و زیپ دهانش را کشیده بود. گفت: به سر مناره اشتر رود و فغان برآرد گفتم: حیوون زبون بسته خیلی از مرحله پرته!... یارو با تعجب پرسیده بود، بالاخره ما نفهمیدیم اینکه میگن بین خودمون باشه، دقیقا باید کجامون باشه؟! سیاست روز: بررسی وضعیت تیم ملی در برزیل شنبه: امروز برای بررسی وضعیت تیم ملی عازم برزیل می شوم. خیلی مشخص نیست قرار است چکار کنم اما از همین الان بار سنگین مسئولیت را روی شانه های خسته ام احساس می کنم. یکشنبه: از دیروز که در فرودگاه برازیلیا از هواپیما پیاده شدم سنگینی بار مسئولیت لحظه به لحظه سنگین و سنگین تر می شود و به طور کلی از کت و کول افتاده ام. برای ماساژ به قسمت ماساژوری هتل رفتم. این برزیلی ها واقعا شرم و حیا سرشان نمی شود. دوشنبه: امروز برای بررسی وضعیت ملی پوشان به هتل رفتم. ظاهرا برای مسابقه فوتبال به اینجا آمده اند.به تهران تلفن زدم و به مسئول دفترم پرخاش کردم که چرا قبل از سفر ماجرای مسابقات جام جهانی فوتبال را با من در میان نگذاشته است. خودم را برای بررسی تیم ملی والیبال آماده کرده بودم. حالا فشار آن بار سنگین را بر روی شانه ام بیشتر احساس می کنم. سه شنبه: صبح به سفارت ایران در برزیل رفتم و خودم را معرفی کردم. خیلی تحویل گرفتند. گفتم یک قرار بگذارید تا با همتای خودم در برزیل دیدار و گفتگو کنم. بعد از یک بررسی کوتاه اعلام کردند که ما در برزیل هم همتا نداریم. از داخل یکی از اتاق های سفارت صدای آهنگ مبتذلی به گوش می رسید. یادم باشد این موضوع را در بررسی هایم اعلام کنم. چهارشنبه: امروز بازی ایران و نیجریه برگزار شد. فرصت نشد به ورزشگاه بروم. توی هتل سرگرم بررسی بودم. اینقدر این «بررسی» وقت آدم را می گیرد و کمرشکن است که آدم فرصت نمی کند به کارهای دیگرش برسد. این همه زحمت می کشیم آن وقت بعضی ها در ایران سر و صدا می کنند که «فلانی» – یعنی بنده – چرا باید به برزیل می رفتم؟! پنج شنبه: امروز از یک بازیکن تیم ملی فوتبال کشورمان نتیجه بازی با نیجریه را سوال کردم. با یک حالت بدی نگاهم کرد و چیزی نگفت. روی این بازیکنان زیاد شده است. باید در بررسی هایم این موضوع را حتما لحاظ کنم. جمعه: این برزیل عجب جای خوش آب و هوایی است اما افسوس که زیاد خانوادگی نیست وگرنه دست اقربا را هم می گرفتیم و یک بار دیگر به اینجا می آمدیم و استخوانی سبک می کردیم. البته اگر باز این رسانه های قلم به مزد سر و صدا نکنند و پای بیت المال را وسط نکشند. آرمان: حکایت کافی شاپ جاتون خالی با چند تن از دوستان شاعر قدم می زدیم و گل می گفتیم و گل می شنفتیم؛ هوا کمی تا قسمتی گرم بود، بعد از پیاده روی طولانی اکثر دوستان احساس تشنگی کردند؛ تصمیم گرفتیم جلو نخستین مغازه آبمیوه فروشی نوشیدنی میل کنیم تا رفع عطش شود ولی هر چه جلوتر رفتیم آبمیوه گیری ندیدیم. از شما چه پنهان کمی هم خسته شده بودیم، همینطور روان روان رسیدیم جلو یک کافی شاپ، یکی از همراهان پیشنهاد داد برویم داخل کافی شاپ؛ هم آبمیوه و چای بنوشیم، هم اندکی بیاساییم. همگی پذیرفتیم و داخل شدیم. در بدو ورود بوی سیگار خورد به برجک یکی از دوستانمان ولی تحمل کنان خم به ابرو نیاورد و فرمایشی هم نفرمود. نور داخل کافی شاپ کمتر از حد معمول بود. دختران و پسران جوان بر سر میز ها مشغول گپ و گفت بودند. چند نفر هم برای دوستانشان جشن تولد گرفته بودند؛ این را از کیک تولدی که شمعی هم روی آن روشن بود به فراست دریافتیم. کافی شاپ تزئینات جالب توجهی داشت. عکس هایی از کافکا، صادق هدایت، ارنست همینگوی و دیگر نامداران عرصه ادبیات ایران و جهان. از در و دیوار و سقف کافی شاپ همه چیز آویزان بود. از جمله چارق. چماق، هاونگ و خیلی چیزهای دیگر که بعضی زیادی مدرن و بعضی مربوط به ما قبل تاریخ بود. بعضی از این الات و ادوات که از سقف آویزان بود اگر غافل می شدیم به پیشانی مان اصابت می کرد و شاید هم به چشم و چالمان فرو می رفت. سرتان را درد نیاورم، نوبت به خوردنی ها و آشامیدنی ها رسید. گفتیم آب پرتقال دارید؟طرف مارا جوری نگاه کرد که انگار اصحاب کهف هستیم و بعد از خواب سیصد ساله و بی خبر از همه جا وارد آن کافی شاپ شده ایم. راستش خودمان هم تعجب کردیم و نگاهی به سر و وضعمان کردیم ولی متوجه چیز غیرعادی نشدیم. گارسن که جوان 18-19 ساله لاغراندام و به اعتبار لهجه اش، گویا از اهالی مناطق شمالی کشور بود گفت: منو را نگاه کنید نوشیدنی هامون اونجا نوشته شده. منو را نگاه کردیم. اما از اسامی نوشیدنی ها سر درنیاوردیم. همدیگر را نگاه کردیم باز چیزی دستگیرمان نشد. لیست منو تقریبا از این قرار بود: - پیف پارادوف - پاسار گارپارینا - جبران خلیل جبران - تولکی قویروقی - دوشان قییقی - ... خلاصه نه من و نه دوستان، از این لیست سر در نیاوردیم، برای همه ما تنها چیزی که در این لیست آشنا بود «جبران خلیل جبران » بود، آن هم نه به عنوان یک چیز خوردنی یا آشامیدنی بلکه به عنوان یک نویسنده و شاعر. دوستان ما به گارسن گفتند آب هویج دارید؟ گفت: نه آب طالبی دارید؟ گفت: نه خلاصه هر آنچه که از نوشیدنی ها برای ما شناخته شده بود گفت نداریم گفتیم: پس چه دارید؟ گفت: فقط همین چیز ها که در منو نوشته شده اونارو داریم. یکی از دوستان که شوخ طبعی اش گل کرده بود خطاب به گارسن گفت: آب تو دیت دارید؟ طرف گفت بله!گفت آپلود و آپگرید چطور؟ گفت داریم. گفت: آبرو چطور؟ گفت این یک قلم رو نداریم. دوست دیگری گفت منظورش واترفیس است، گارسن گفت بله بله داریم. چشم هایمان چهار تا شده بود. آخر سر گفتیم برایمان جبران خلیل جبران بیاورد، اقلا از این اسم کمی سر درآورده بودیم. گارسون رفت برایمان بستنی آورد که مقداری چیز های دیگر هم داخلش بود. خلاصه جایتان خالی اون روز با دوستان شاعر در آن کافی شاپ جبران خلیل جبران نوش جان کردیم. به حق چیز های نشنیده!!!! شرق: پیش بینی انگشتی آبکی اما ما نظر اداره هواشناسی را پرسیدیم که چرا اغلب در پیش بینی هوا اشتباه می کند؟ اداره هواشناسی گفت: باباجان، شما اگر نتایج انتخابات ریاست جمهوری یا لیگ فوتبال را هم درست پیش بینی کنی، دیگر مزه ندارد که. تا حالا سر نتایج انتخابات شرط بستی؟ فکر کن یکی از قبل بگوید نتیجه چیست و مثلا کی می شود رییس جمهور، مزه نمی دهد که. همه کیفش به این است که ببینی از توی صندوق چی می آید بیرون. مثل لپ لپ یا تخم مرغ شانسی. اگر روش نوشته باشد چی توش است که دیگر شانسی نیست. بادی بعد هم ما یک اشاره سیاسی کنیم و برویم پی کارمان. شما ببینید کی باد کاشته بوده که الان دارد توفان درو می کند. بله. انگشتی اداره هواشناسی همین دیروز به روزنامه «شرق» گفت: با این امکاناتی که ما داریم همین هم که اصلا می توانیم اشتباه پیش بینی کنیم هم خیلی است. بادکی بعد از اینکه اداره هواشناسی اعلام کرد امکانات ندارد و پیش بینی اش برپایه انگشت است، تعدادی از هموطنان انگشت های خود را برای پیشرفت کشور، به اداره هواشناسی فرستادند. همچنین وزارت کشور اعلام کرد انگشت هایی که در اداره هواشناسی کار می کند نمی توانند رای بدهند یا فعالیت سیاسی کنند چون کله انگشتشان باد دارد و همه می دانیم اگر کله ای باد داشته باشد سرش را به باد می دهد، وای به حال کله انگشت. بدبادی از همه این حرف ها گذشته اگر اداره هواشناسی واقعا درست کارش را انجام بدهد برای سازمان ها و ادارات دیگر بدآموزی دارد. قدس: مش غضنفر و قبض میلیونی آب اَزونجه که خِنه یِ مویُ صابخِنَما یَک کنتورِ آب بیشتر نِدِره یُ پول آب هرچی که بیه رِ نصف مُکُنِم، ... هَروخت قبضِ آب میه دَر خِنه، صابخِنَما دادِش به هوا مِره یُ مِگه وازَم که آب زیات مصرف کِردِنُ بعدَم نصفِ پول قبض رِ اَزِم مِگیره یُ مِره. ای دِفه یَم که قبضِ آب آمَد، مو تو حُولی نشسته بودُمُ صابخِنَمایَم قبض رِ وَرداشت آمَد سمتِ مو که واز بِگه آب زیات مصرف کِردِم ولی هَموجور که میِمَدُ مبلغِ قابل پرداخت رِ نگا مِکِرد ناسَن یَک جِغ کیشیدُ عینِ کیشته پخش زِمین رفتُ از دهنِش کَف زد بیرون. موضوع مطلب : بررسی وضعیت تیمملی در برزیل پیوندها لوگو 
آمار وبلاگ
 |
||
 |
